Onamission

Die eerste zoen Al mijn geluk hormonen sprongen heen en weer Ik wil het graag overdoen Keer op een keer Elke dag weer Ik zou er geen genoeg van krijgen Ik wil alleen maar meer Maar ik moet erover zwijgen

Dertien november. Voor iemand met een fobie voor het getal dertien is de datum een slechte voorbode. Mijn intuïtie zegt me om niet naar het ‘Halloween Horror feest’ te gaan. Te meer omdat in het jaar 2013 de kasteelheer op mysterieuze wijze is overleden. Maar mijn fobie zal me niet weerhouden .  Dit zijn de feestjes die je als drieëntwintigjarige niet wilt missen.  Toen mijn vrienden ik vanmiddag onze kostuums in de feestwinkel ophaalden, begon de voorpret . In mijn zombiekostuum en met toch een enigszins gemixt gevoel van zin en spanning, spring ik op mijn fiets.  Ik arriveer als één van de eersten. Het is ruim voor middernacht. Ik kijk wat rond op de parkeerplaats. Mijn vrienden zijn er nog niet. Het is koud en het begint te regenen. Wat zal ik doen? Hier wachten? Of het kasteel wat beter bekijken?  Zo in het donker, met schijnwerpers op die oude muren gericht, ziet het er heel imposant uit. Het lokt uit om het alvast te gaan verkennen.  Voor ik het zelf door heb, loop ik al over de

Geregeld verbaas ik me over al het naars dat mensen tegen elkaar uiten. Van die steken onder water. Een verwijt tussen de komma's. Een sneer tussen neus en lippen. Roddelen achter andermans rug. Een betuttelende opmerking. Bemoeizucht. Het is een negatieve drang, of dwang, welke voortkomt uit jaloezie en machtswellust.  Ook al kan de opmerking mij wel raken of verbazen;  ik vind het de kunst om dat gezwets te overstijgen. Er niet aan mee te doen. Geen verdriet, woede of angst te zaaien. Misschien ben ik te scrupuleus of  kun je dat interpreteren als je kop in het zand steken . Maar ík kíes dáar níet vóor. Ik reageer er niet op. Ik doe er niet aan mee. Ik wil niet haat met haat bestrijden. Ik spreek liever blijheid, geluk en dankbaarheid uit. Gisteravond kwam aan mijn ogen een video voorbij over een baby die slechts zeven dagen leefde. Op de overlijdenskaart kwam te staan: 'in those seven days, he only knew love'. Helaas is dit trieste verhaal van een jongetje dat geen leven

'Hoe kan dat hè, dat er in de oorlog veel mannen stierven en dat er na de oorlog veel meer jongens dan meisjes werden geboren?', opper ik tegen mijn man. 'Het lijkt alsof er in de hersenen van onze opa's en oma's een stofje werd aangemaakt dat vertelde dat ze jongetjes op de wereld moesten zetten om de balans weer goed te krijgen', zeg ik er lachend  achter aan. Hij, de allesweter, wie meteen een uitleg en een antwoord klaar heeft, een lopende encyclopedie lijkt, de geschiedenisboeken droomt en bij de televisieshow 1-tegen-100 alle spelers weg zou spelen, reageert: 'ja, zoals  krokodillen doen'. Vertelt hij me dus dat als de eiren van die beesten boven de dertig graden zijn, er mannetjes uitkomen en dat als de temperatuur van de eieren van die beesten onder de de dertig graden is, er vrouwtjes uit komen. Ik heb het op wikipedia nagezocht; temperatuurafhankelijke geslachtsbepaling heet het. En ja, zijn wijsheid blijkt te kloppen . Dat ík dat niet wist, da

Het valt mij op dat geen enkele moeder in mijn omgeving de lusjes uit babykleding knipt. Terwijl lusjes het tere huidje van je kindje kunnen irriteren. En draadjes lichaamsdelen zelfs kunnen afknellen . Ketens als Primark en H&M naaien tot wel zes lusjes in de kleding. Het is bovendien, vind ik, wel zo netjes als er niet een serie lusjes uit het badpakje of zwembroekje van je baby hangt. Of uit de bikini van de moeder. Dus: p ak een schaar (leg die naast je strijkijzer) en ga knippen. 

Deze maand ontvingen bewoners van het Oostelijk Havengebied in Amsterdam een brief van de gemeente, met als onderwerp dat zwemmen in open water gevaarlijk is en dat er een boete op het springen van bruggen en het zwemmen in vaarwater staat. De brief moet een informatief karakter hebben, maar naar mijn idee maskeert de gemeente een probleem wat is ontstaan nadat in maart dit jaar aan de Zeeburgerkade de grootschalige jachthaven ‘Port Entrepot’ is aangelegd. De jachthaven is een verlengde van het nieuw gebouwde 'Kopgebouw', waarin hotels huisvesten. Ook van de zogenaamde 'Harbour Club', die haar deuren daar mag openen en jachtbouwer Wajer, die daar een verkooppuntje krijgt. De nieuwe jachthaven ligt in het centrale deel van de Entrepothaven en neemt tweederde van de breedte van het Entrepotwater in. Recht tegenover de nieuwe jachthaven bevindt zich aan de Borneokade de ‘zwemsteiger’, waar wij Zeeburgereilandbewoners zomers een duik nemen en recreëren. Met de komst van de

In het eerste jaar na de geboorte van mijn tweeling was mijn nachtrust ernstig verstoord. Ik sliep twee tot vijf uur per nacht en mijn slaap werd twee keer onderbroken omdat ik moest kolven en voeden. Ik raakte dus nooit in een diepe slaap. En overdag volgden veertien intensieve uren. In gevangenissen wordt continue ontwaken gebruikt als vorm van marteling. Nou wil ik het grootbrengen van mijn kids zeker niet als een martelgang benoemen. Maar ik kan beamen dat chronische vermoeidheid je lichaam in een continue overlevingsmodus stelt en je fysiek verzwakt. Ik heb in die winter meerdere griepjes opgepakt. Ziek of niet, het kolven en het moederschap gingen door. Mijn concentratie had ook een knauw gekregen; als ik niet direct mijn ideeën op mijn actielijstje noteerde, dan herinnerde ik me ze twee minuten later al niet meer. Je zou me kunnen vragen of ik met de tussendoor slaapjes van de kids ook even op bed ben gaan liggen. Maar wanneer ze tegelijk sliepen, kon ik in hetzelfde tempo al

Wanneer ik geen afspraak of bestemming heb, dan grijp ik mijn kans om te wandelen. Met mijn kids in de kinderwagen. Ik vind het heerlijk om buiten te zijn. Om te kunnen genieten van de wandeling, van de buitenlucht en van de omgeving. En wat een voorrecht heb ik, dat ik de voordeur achter me dichtdoe en ik meteen in een waterrijke omgeving allerlei kades af kan lopen. Soms kies ik willekeurig wat straten en kades zodat ik huizen en woonschepen kan bekijken. Maar mijn ‘rondje Veemkade’, zoals ik dat noem, is mijn favoriete route. Ik start bij de rode voetgangersbrug. Terwijl ik de kinderwagen omhoog duw, snuif ik de geur van het frisse water uit de entrepothaven op en voel ik de wind langs me heen waaien. Heerlijk begin. Vervolgens wandel ik naar de Veemkade. Ik geniet van het uitzicht over de Ijhaven tot aan de Passenger Terminal. De lengte van wegen en wateren geeft me altijd een vrij gevoel. Dan kan ik turen en van turen ontspan ik. Dat ik ontspan betekent niet dat ik stil ben. Inte

Als kind wilde ik de avonturen van Pippi Langkous beleven, als puber wilde ik in een wit minirokje met een getinte jongen in een strandtent 'de Lambada' dansen, als tiener wilde ik in een zachtroze dansjurk de 'Time of my life' als finaledans van de vakantie dansen en als twintiger droomde ik weg bij het liefdesverhaal van Rachel McAdams met Ryan Gosling in 'The Notebook'. Meisjesdromen. Ze horen erbij op die leeftijden. Laatst had ik zo'n avondje dat ik op Youtube zat te struinen en het sentiment herbeleefde. Toen vroeg ik me af hoe Pippi , Tommy ,  Annika ,   Jennifer Grey , Rachel mcAdams  en Roberta de Brito er nu uitzien. Via Google afbeeldingen had ik van de eerste vijf direct actuele foto's op mijn computerscherm. Maar van Roberta de Brito,  dat elfjarige lambadameisje met haar mooie haren en lange benen,   niet. Op verschillende fora en sites las ik dat zij een jaar na het opnemen van de clip is overleden. Slik. Maar toen vond ik een filmpje waa

Ja, als je over de ene helft van de tweeling een blog schrijft, dan volgt er uiteraard een deel twee. Het mannetje kwam twintig minuten na zijn zus, dysmatuur en met gebogen voetjes ter wereld. Zijn voetjes staan inmiddels recht. Van de week was het 's ochtends ijskoud buiten. Ik besloot om toch even met hem een frisse neus te halen. Dik aangekleed en met een tuigje om, liep hij op de stoep. Ik leerde hem om te luisteren op mijn 'wachten' teken. Dus we deden het spelletje 'lopen, stop en wachten'. Toen kwam de bus, lijn 48, aangereden. De kleine man wees driftig en zwaaide. De buschauffeur stopte en nodigde ons voor een ritje door de buurt. We waren de enige passagiers. Hij was er stil van en hij keek zijn ogen uit. Hoe leuk. Even later stapten we weer uit en zwaaiden we de buschauffeur gedag. 'Thuiii' riep hij. Ja, het was te koud om langer buiten te blijven. Binnen ging hij lekker aan de slag met zijn in-en-uitspelletjes. Hij legde in ieder bekertje een se

Die troela van mij is hard de wereld aan het ontdekken. Ze is altijd op zoek. Op zoek naar manieren om leuk te zijn, naar dingen en naar uitdagingen. De kop van Java-eiland, met aan de westkant het IJ en aan de oostkant de IJhaven, ook wel 'de Strook', is haar hangplek. Ze heeft daar namelijk alle ruimte om rond te speuren. Ik besluit met de camera haar gang vast te leggen. De dame gaat eerst druk in de weer met het aanwijzen van boten en het spotten van vliegtuigen. Daarna ontdekt ze witte stippen op het asfalt. Ze maakt er een spelletje van om van stip naar stip te lopen. Een applaus voor haarzelf vindt ze dat wel waard. Dan bedenkt ze van de kop van het terrein terug te wandelen, langs de basisschool, in de richting van de skateboardbaan. Ik volg haar. Op haar pad ziet ze een put. Ze blijft er voor staan, besluit er naast te zitten en dat ding op haar gemak te aanschouwen. Ze kijkt door de gleuven en ze probeert de putdeksel los te krijgen. Dat lukt niet, dus de put is einde

Dag startlijn, hallo uitdaging, dag km vijf, hallo zweet, dag km tien, hallo comfortzone, dag km vijftien, hallo zelfdetemporenners, dag km twintig, hallo twijfel, dag km vijfentwintig, hallo doorzettingsvermogen, dag km dertig, hallo verste afstand tot nu toe, dag km vijfendertig, hallo kramp en pijn, dag km veertig, hallo ongeloof, dag oude ik, hallo 42,195 km. Hallo hardloopschoenen, dag twijfel, hallo frisse lucht, dag computer, hallo mooi landschap, dag muren, hallo water, dag frisdrank, hallo zweet, dag vet, hallo flow, dag zorgen, hallo uitdaging, dag ego, hallo vrijheid, dag afhankelijkheid, hallo nieuwe energie, dag afvalstoffen.

Nederland wordt vandaag, de achtste maart, verblijd met het eerste fraaie lenteweer. Mijn man en ik hebben in de afgelopen weken hard naar deze dag toe gewerkt. Alles in het huis is schoon, uitgezocht en op zijn plek. De zomerjassen hangen aan de kapstok en alle klusjes van het klussenlijstje zijn gedaan. Op de valreep zijn er twee plankjes gelakt en opgehangen. Op het dakterras is alles onder de hogedruk geweest, bijgesnoeid en aangeveegd. De kolen voor de barbecue zijn ingeslagen en het zwembad is opgeblazen. Ons huis is 'zomerklaar'. Vanochtend werd ik wakker met uitzicht op de zonnestralen die langs mijn gordijnen binnendrongen. Ik rook de geur van de lente. En ik ben nu niet stel op sprong tuinmeubelen aan het boenen. Nee; ik zit met een kop thee op het dakterras. De kids spelen aan mijn voeten. Ze steken rietjes door de rubberen deurmat. Onder de zon stijgt de thermometer tot negentien graden. Dat is ruim tien graden meer dan gisteren! Eindelijk.

Vandaag zijn mijn kids vijftien maanden oud. En vanaf morgen gaan ze twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf. Spannend. De eerste grote stap in hun leven. Eigenlijk had ik mijn kids vorige week al laten starten bij het kinderdagverblijf waar ik ze aanvankelijk aanmeldde. Maar toen ik ze daar na hun eerste wenuurtje ophaalde, trof ik ze allebei volledig over hun toeren aan. De één zat in een wipper en de ander zat op de grond, te huilen. Het kinderdagverblijf had geen of weinig aandacht voor ze gehad, een leidster te weinig staan en mij niet gebeld dat ik terug moest komen omdat de kids overstuur waren. Het vers getekende contract heb ik direct weer ontbonden. Ik voel me nog vreselijk schuldig over het feit dat ik mijn kids daar achterliet. En nu liggen voor me de intake formulieren van een ander kinderdagverblijf. Dit is het kinderdagverblijf wat mijn voorkeur had. Waar ik al drie keer ben wezen kijken. Waar de kids en ik zo leuk ontvangen worden. Waar de leidsters zin hebben

Kwaliteiten:  snel werk- en denkniveau, zeer goede algemene ontwikkeling, moederinstinct, ondernemend, georganiseerd, urgentiegevoel, focus op goede en heldere communicatie, analytisch, overtuigingskracht, nauwkeurig, lief, geduldig, punctueel, anticiperend, deadlines inschatten, prioriteiten afbakenen, knelpunten voorzien, terugkoppeling geven en vragen, positief,  multitasken, helikopterview, vooruitdenken, actief bezig zijn, agendaplanning. Prestaties na negen maanden:   vier maanden lang elke drie uur kolven,  negen maanden lang functioneren op vier uur slaap per nacht,  vierduizend luiers verschoond,  drieduizend kilometer gewandeld met de kinderwagen,  honderdtachtig uur strijk weggewerkt,  twaalfduizend foto's geordend,  veertig pakken Nutrilon leeggeschept. Hobby’s en interesses:  wandelen, fotograferen, babyzwemmen.

Een jaar of tien geleden kocht ik een wekker die de tijd op mijn plafond projecteert. Ideaal zo'n ding want je hoeft slechts omhoog te kijken als je de tijd wilt weten. Door die wekker kreeg ik een gewoonte om, als ik goed en wel in bed lag, te kijken hoe laat het was. En in de afgelopen tien jaar keek ik geregeld precies om eenentwintig minuten over tien naar mijn plafond. Blijkbaar krijgen mijn hersenen doorgaans rond tien uur 's avonds het signaal om naar bed te gaan en blijkbaar lig ik er dan eenentwintig minuten later in. Streberig als ik ben, is het nu een soort van uitdaging geworden om de 'tweeëntwintig-eenentwintig' te scoren. Ik word dan weer rond half zeven 's ochtends wakker. Dat geeft mij dus, om precies te zijn, een totaal van acht uren en negen minuten aan nachtrust. Leve het bioritme!

Word wakker, verzorg je en ga op pad. Beweeg je, naar je werk, de stad, een kiosk, om niets, maar beweeg je. Beweeg je totdat je moe wordt, rust wat. Beweeg je weer, om te zintuigen, om je te verheerlijken, om af te zien, om te bevroeden, om te eten, te drinken, je te ontplooien, bij te dragen. Om oud te worden en jong te blijven, moet je bezig zijn. Beweeg in de richting van de zee, gezelschap, iets spannends, de kleuren geel en blauw, een mooie vrouw, een idioom, architectuur, graffiti op een muur. Sport of wandel, beweeg je, al is het met wat tegenzin of pijn. En voordat je gaat slapen, denk dan terug aan je vrijheid, de schone lucht, de krantenkop, het zweten, de kou, die mooie vrouw, de angsten, de lach, het goede glas wijn, de zon, de mooie dag.

Het is alweer half december. Ik vier een klein feestje want ik ben nu een jaar in mijn mooie stad. De zon is nog warm, de terrasjes zitten vol, in de zee wordt zelfs nog gezwommen. De pétanquebanen zijn druk bezet, we zitten tot ‘s avonds op het strand en iedereen is buiten. De omgeving is prachtig groen en de zonsondergang weerkaatst iedere dag een knaloranje gloed over de zee en de stad, terwijl de bergtoppen landinwaarts al vers besneeuwd zijn. ‘s Avonds kruipt er een winterse gezelligheid de binnenstad in. Ja, ik ben nog steeds verliefd op Nice. En ik klets inmiddels in de rondte in mijn nieuwe taal. ‘M’en bati, sieu Nissart’ is wat de Nicoises zeggen. Daar bedoelen ze mee dat je je als inwoner van Nice niet druk moet maken. Dat geldt dus ook als de drukkerij weken te laat de flyers aflevert, de post een maand onderweg is of je geen reactie krijgt op e-mailtjes. Nice heeft mij, als koningin van de ongeduld, geleerd dat geduld loont en dat je ondertussen net zo goed nog wat meer kun

Marathon. Proces van geduld en strijd, van trainen en dromen, tot het moment dat kracht, energie en pijn samen komen, enkel nog energie en pijn, enkel nog pijn en uiteindelijk de geduldige finishlijn, om vervolgens bij te komen en tijdens de eerstvolgende training terug te dromen.

' Laat de wereld beter achter dan dat je haar aantrof’ is mijn motto. Dat is in elk geval de bijdrage die ik lever. Ik wil te boek als een altruïst en niet als een egoïst. Het verschil tussen een altruïst en een egoïst zit ‘m in het geluksgevoel wat we in dit leven willen ervaren. Altruïsten zijn namelijk onzelfzuchtige mensen. Zij zullen klaar staan voor anderen en zij zullen in hun keuzes de gevolgen afwegen en zichzelf vaak wegcijferen. Egoïsten zijn zelfzuchtige personen. Bijna alles draait bij hen om materie, om het mooiste en het beste, om het pronken en het opscheppen. Ze zijn ijdel en narcistisch en hebben grootheidswaanzin. Ze hebben voor alle keuzes die ze maken in hun leven, foute motieven. Een ieder met twee dure auto’s voor de deur is in mijn ogen een egoïst en een ethisch gemankeerd mens. Bij voorbaat had dat geld wat teveel in auto’s, benzine en onderhoud aan grote huizen is gestoken, aan arme kindjes geschonken kunnen worden. Peter Singer, een Australische filosoof

Mijn vriend heeft er nu ook een aangeschaft. Een outdoor sporthorloge met hartslagmeter, trackmanager, snelheidsmeter en nog dertig functies. Als hij terugkomt van het rennen of fietsen, sluit hij zijn 'Suunto' op de laptop aan en krijgt hij gedetailleerde informatie over zijn prestaties en afgelegde parcours. Een prachtig bewijs van hoe de techniek door ontwikkeld is. En voor topsporters, zoals hij, kan techniek essentieel zijn. Maar ook de zogenaamde tourlopers zie ik met de meest geavanceerde gadgets aan hun lijf geplakt. Wat moeten zij met al die informatie? Daar ben ik echt benieuwd naar. Kicken ze op het lopen of op de gadget? Ik ben een fanatieke tourloper. En ik ren al jarenlang zonder horloge of hardloopprogramma. Tijdens het rennen wens ik niet door allerlei piepjes of instructies uit mijn lekkere flow te ontwaken. Ik voel (bijna nauwkeurig) aan mijn benen wel in welk tijdschema ik ren. En op www.afstandmeten.nl meet ik (ook bijna nauwkeurig) de afstand van mijn route

Jarenlang lag mijn passie in het wedstrijdzeilen. Ik zeilde in de Laser Radiaal. Die fysieke uitdaging plus de elementen van wind, water, stroom en het wedstrijdelement gaven mij een kick en plezier. Ieder weekend ging ik naar een wedstrijd ergens in Nederland. Toen het wedstrijdzeilen over was, verschoof mijn passie naar het hardlopen. Hardlopen is eveneens een individuele buitensport die om fysieke uitdaging vraagt én waarbij je hebt te maken met de elementen van het weer. Dus ik vond mezelf er in. Ik ren nu al tien jaar en bijna dagelijks. Ik ren altijd een route die langs water gaat. Eenmaal die kick van het buitensporten te pakken en je bent eraan verslaafd.

Soms zijn er van die dingen die in mijn hoofd blijven hangen terwijl ik helemaal niet wil dat ze in mijn hoofd blijven hangen. Zoals toen mijn vriend vanochtend de deur uitstapte en hij riep: I'm off! Daarop volgden in mijn hoofd de woorden 'tapering off'. 'I'm off, tapering off' is de titel van een oninteressant artikel wat ik een paar maanden geleden las. Die titel gaat nu geregeld door mijn hoofd. Om niets, zonder reden. Zit ik hier, achtergebleven met dat rare zinnetje. Maar dat is niet het enige, want ik ben net geïnstalleerd achter de computer en wil het programma Photoshop opstarten. In het oplaadscherm worden de namen van alle medewerkers van Adobe getoond en dat lijstje begint met de naam 'Thomas Knoll'. Die naam zit nog beter in mijn hoofd dan de naam van mijn buurman. Ik ben al eens een kopje thee gaan zetten terwijl die naam op mijn scherm verschijnt en ik heb al eens mijn ogen gesloten. Maar dat helpt niet. Want Photoshop en Tomas Knoll zijn

Volgens resultaten van een onderzoek naar het sociale aspect van hardlopen, rennen meer mensen liever samen dan alleen. Ikzelf ben niet zo'n sociale renner: ik ren niet graag bij een atletiekclub en ik ren niet graag op zondagochtend in een groepje in het bos. Ik ren alleen en tijdens mijn loop wil ik zelfs liever geen bekenden tegenkomen. Dan ben ik aan het genieten van het landschap, de muziek op mijn MP3, de fysieke uitdaging, mijn gedachten en alles wat ik onderweg ervaar. Mijn doel met rennen is dus niet de gezelligheid, het elkaar uitdagen of mensen leren kennen. Ik ren om fit zijn, te zweten, buiten te sporten, me goed te voelen. Daar heb ik niemand voor nodig.

Landinwaarts vanaf Nice vind je idyllische weggetjes de heuvels in. Vanochtend ging mijn vriend in die heuvels wielrennen en ik besloot een grote wandeling te maken. Ik wandelde mijn favoriete route, tien kilometer de heuvels in en tien kilometer door de stad terug. Tijdens de eerste tien kilometer, bleef ik stilstaan bij een enorme bramenstruik die vol zat met zoete, rijpe bramen. Ik vulde een plastic tasje. Zonder dat ik het wist was mijn vriend dezelfde weg met zijn racefiets naar beneden gefietst. Hij was om de hoek gestopt en had evenzo een plastic tasje met bramen gevuld. We kwamen we elkaar ín de bocht tegen. We waren verbijsterd en moesten lachen. Liefde is samen verboden vruchten plukken!

Was het tot nu toe nog dagelijks zevenentwintig graden en strakblauw aan mijn Franse kust, slaat plotsklaps het weer om. Warme spetters vallen uit de lucht. Ik laat ze op mijn handen kletsen en wrijf het regenwater over mijn gezicht en armen uit. In een singing-in-the-rain stemming wandel ik naar huis. Mijn t-shirt en rokje zijn doorweekt als ik thuiskom. Want het regent echt tropische pijpestelen. Ik trek een trui en dikke sokken aan. Niet dat het koud is, maar omdat ik plots zin heb in dat 'herfstgevoel'. Dat gevoel waardoor je zin krijgt in feel-bad of feel-good televisie omdat je niet naar buiten kunt. Met mijn laptop voor me en een bak vers gepopte popcorn naast me zit ik op bed. Leve uitzendinggemist.nl. Voor mij heb ik een aflevering van ‘Hello Goodbye’. Het verhaal gaat over een oma die op haar eenennegentigste terugkeert naar Suriname en voorgoed afscheid neemt van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het afscheid is een grote waterval aan tranen. Da

De marathon, het zit al twee jaar in mijn hoofd dat ik het Olympisch Stadion binnen ga rennen.  Vanuit mijn woonplaats Nice vlieg ik voor deze dag naar Nederland.  Mijn benen sterk, mijn kop scherp, dertig plus kilometers getraind. Eigenlijk valt de afstand ‘mee’. Een marathon rennen is meer een kwestie van veel trainen en goed met je voeding omgaan. Als alles goed zit, dan wil je één ding voorkomen; ziek zijn. Ik had al maanden last van buikpijn. Er was iets mis met me. Maar ik wist niet wat en ik negeerde het. In de week voor de marathon was er koorts bij gekomen. Het enige wat ik nog kon doen, was rust pakken. Op 18 oktober sta ik aan de start. Mijn ogen staan niet fit. Mijn benen willen wel. De eerste ronde door het Vondelpark is weggestreept. Ik ga door de Rivierenbuurt, waar ik een paar jaar heb gewoond. Het gaat lekker. Mijn favoriete stuk van het parcours gaat langs de Amstel; daar heb ik zeker vier paar hardloopschoenen versleten. Bekenden staan me toe te juichen, het evenemen

De geur van het zeewater uit de Middelandse Zee waait via de openstaande deuren op de vijfde etage mijn appartement binnen.  De zon straalt haar warmte tot op mijn bed.   Wát lekker om zo te ontwaken. Ik open mijn ogen en kijk langs míjn palmboom die met zijn bladeren tot aan mijn appartement komt; het is de hoogste palmboom van de hele Promenade. Ik vraag me af welk decor over zee ik déze ochtend ga zien. Oranje ochtendgloren? Felgele zonnestralen? Een glinsterende, strakke zee? Kabbelende golfjes?  Ik loop naar mijn balkon en zie een lichtblauwe lucht afsteken tegen heftig rode strepen die op drie kilometer een oh zo blauwe zee bereiken.  Het wordt een dag die je in Nederland een zomerdag met volle terrassen noemt. En dat in januari. Ik schiet snel in mijn hardloopkleren, doe de nodige preps en sta binnen dertig minuten buiten. Wat heerlijk om die zon al te voelen en de dag zo te mogen beginnen. Mijn run start voor mijn appartement, zo halverwege de Prom. Ik ren langs het pétanquevel

‘s Winters maakt de zoemer van mijn wekker me tegen mijn wil in wakker. En in een heel erg geval hoor ik de wekker ‘s winters niet eens. In de zomer ben ik het wekkeralarm voor want dan word ik voor zeven uur uit mezelf wakker. Het is nog februari en in Nederland zou ik nu in mijn winterritme zitten. Maar ik woon aan de Franse kust, waar de meeste zonuren van Europa zijn. Deze maand telde er al honderdvijfenzestig. Sinds vorige week word ik bijna iedere ochtend om kwart voor vijf al wakker. Ik doezel nog wel lekker weg, maar als half zeven in cijfers op mijn plafond wordt afgebeeld dan moet ik er uit. Terwijl ‘ze’ in Nederland nog op wintersport moeten, verkouden zijn en hun warme bed niet uit kunnen komen, voel ik hier al om kwart over zeven de eerste warme zonnestralen. Het is de kick-off voor het heerlijke lange buitenleven. En mijn bioritme heeft mijn zomertijd ingesteld. Hiehaa!